Κανείς δειλός δε γλιτώνει από τη σκιά του.

Σε ακολουθεί, σου υπενθυμίζει, κοιτώντας σε στα μάτια, πόσο "λίγος" είσαι. Άνθρωπος χωρίς πρόσωπο.

Θα ήθελες να έρθει κάποιος ή κάτι να σου πάρει από πάνω σου τη θλίψη και τις φοβίες. Ακόμα περιμένεις γι' αυτό.

Δε θυμάσαι τελευταία φορά πότε κοίταξες τον ουρανό. Α, θυμήθηκες. Ήταν τότε που κάποιος άλλος σου είπε: "κοίτα, κοίτα πόσο όμορφος είναι". Και τότε τον κοίταξες με χαμογελαστή ντροπή. Σα το παιδί που νιώθει μια περίεργη έλξη προς το άγνωστο.

Σάββατο βράδυ σήμερα και μόλις χθες έγινα 35 ετών. Αυτή η χαμογελαστή ντροπή προηγείται της ύπαρξής μου.

Καλό ξημέρωμα.